Gadjo çingene dilinde çingene olmayan anlamına geliyor.Dilo ise çılgın ya da deli manasına.Stephane,yani Gadjo Dilo babasından kalan bir kasette sesinden çok etkilendiği bir çingene şarkıcının izini sürmek için yollara düşer.Çok etkilendiği ve kendisi için çok önemli olan Nora Luca’yı bulmayı kafasına koymuştur.Çingenelerin yaşadığı bir köye varır soğuk bir kış gecesi.Stephane’ı köyde oğlunun hapse atılması nedeniyle üzüntüden kendini içkiye vermiş olan İzidor karşılar.İzidor’un sonu gelmeyen ısrarları karşısında bir şişe votkayı 
paylaştıkları gecenin sabahında Stephane kendini İzidor’un evinde uyurken bulur.
Köy halkı ilk karşılaşmanın verdiği korkuyla karışık şaşkınlık
içinde bu yabancı adamdan çekinir ve onu kabullenemez.Ama Stephane’nın cana yakın tavırları ve İzidor’un çabaları sonucu Gadjo Dilo kısa bir süre sonra köyden birisi gibi olur.Bir yandan bir parçası olmaktan günden güne daha fazla mutluluk duyduğu köyü tanımaya onlara yakınlaşmaya çabalarken Nora Luca’yı aramayı da ihmal etmemektedir.Ama hep söylenen bir meseldir ya,Uzaklarda arama denir ya.Bazen çok da uzaklarda aramamalı.Gadjo Dilo’yu izlerken sanki daha önce hiç kamerayı görmemiş ve ne olduğunu bilmediği içinde oldukça rahat ve doğal görünen bir insan topluluğunun belgeselini izliyor hissine kapılıyorsunuz.Hele İzidor rolündeki İzidor Sorban.Şapka çıkarmaktan başka söyleyecek söz bulamıyorsunuz. O denli akıllara kazınan bölüm var ki filmde.Eve elektrik getirdikleri bölüm,düğün sahnesi,cenaze sahnesi.Hele gramofon yaptıkları bölümü izlerken sinemanın nelere kadir olduğu ve nasıl mucizeler yaratabileceği karşısında şaşkınlığınızı uzun süre atamıyorsunuz üzerinizden.Acısıyla tatlısıyla sımsıcak bir film.Çingenelerin hayatlarındaki o bütün tatlar,o bütün baharatlar sinmiş filme son zerresine değin.İyi ki çingeneler var,iyi ki çingeneler böylesine masalsı hayatlar sürüyorlar ve iyi ki bize bu hikayeyi var eden Tony Gatlif var.Sonu mu, bir çingene masalının sonu nasıl olur ki?Tıpkı çingenelerin hayatı gibi,kah gülüyorsun,sonra bir bakmışsın boğazın düğümleniyor.
paylaştıkları gecenin sabahında Stephane kendini İzidor’un evinde uyurken bulur.Köy halkı ilk karşılaşmanın verdiği korkuyla karışık şaşkınlık
içinde bu yabancı adamdan çekinir ve onu kabullenemez.Ama Stephane’nın cana yakın tavırları ve İzidor’un çabaları sonucu Gadjo Dilo kısa bir süre sonra köyden birisi gibi olur.Bir yandan bir parçası olmaktan günden güne daha fazla mutluluk duyduğu köyü tanımaya onlara yakınlaşmaya çabalarken Nora Luca’yı aramayı da ihmal etmemektedir.Ama hep söylenen bir meseldir ya,Uzaklarda arama denir ya.Bazen çok da uzaklarda aramamalı.Gadjo Dilo’yu izlerken sanki daha önce hiç kamerayı görmemiş ve ne olduğunu bilmediği içinde oldukça rahat ve doğal görünen bir insan topluluğunun belgeselini izliyor hissine kapılıyorsunuz.Hele İzidor rolündeki İzidor Sorban.Şapka çıkarmaktan başka söyleyecek söz bulamıyorsunuz. O denli akıllara kazınan bölüm var ki filmde.Eve elektrik getirdikleri bölüm,düğün sahnesi,cenaze sahnesi.Hele gramofon yaptıkları bölümü izlerken sinemanın nelere kadir olduğu ve nasıl mucizeler yaratabileceği karşısında şaşkınlığınızı uzun süre atamıyorsunuz üzerinizden.Acısıyla tatlısıyla sımsıcak bir film.Çingenelerin hayatlarındaki o bütün tatlar,o bütün baharatlar sinmiş filme son zerresine değin.İyi ki çingeneler var,iyi ki çingeneler böylesine masalsı hayatlar sürüyorlar ve iyi ki bize bu hikayeyi var eden Tony Gatlif var.Sonu mu, bir çingene masalının sonu nasıl olur ki?Tıpkı çingenelerin hayatı gibi,kah gülüyorsun,sonra bir bakmışsın boğazın düğümleniyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder