Sevdiğim bir şair şöyle diyor;Çocukların ulusu yok.Evet hakikaten öyle çocuklar dünyanın her yerinde aynı.Pazarlıksız,sevgi dolu,koşulsuz.Evet aynılar ama her zaman her yerde çocuk kalamıyorlar yazık ki.Rasario,İtalyan mafyasının tabiri caizse merkezi olmuş Napoli şehrinin banliyösünde yaşayan 11 yaşında bir çocuktur.Küçük yaşına rağmen hasta ve yaşlı büyük annesinin bakımını üstlenmiş arda kalan zamanda da hayatın hiçte çocuklara kendi rollerini oynama fırsatı vermediği bu yerde ayakta kalmaya çabalamaktadır.Bu yaşında büyük annesinin sorumluluğunu üstlenmesi onun erkenden olgunlaşmasında önemli bir etken olmuştur.Diğer bir yandan yaşadığı yerde varlığını sürdürebilmenin temeli en az yetişkinler kadar hatta onlardan da fazla yetişkin olmaktan geçmektedir.Küçükten başlayarak suça karışıp karanlık işler çevirmek buradaki çocuklar için en az okula gitmek ya da oyun oynamak kadar doğal görünmektedir.Rasario etrafındaki birkaç arkadaşıyla birlikte sokakların dilini hatmetmeye dursun günler birbirinin aynı geçip gitmektedir.Lakin günün birinde Catarina’yı ilk gördüğü andan itibaren tutkulu bir şekilde bağlanır ona.O yaşta bir çocuktan pekte beklenmeyecek düzeyde Catarina’yı elde etme,onu sahiplenme hırsı kaplar içini,öyle ki erkek arkadaşını onunla birlikte gördüğünde içinde erkek arkadaşına karşı büyük bir nefret ve kinin uyanmış olduğunu görebilirsiniz.Sırf ona daha yakın olabilmek adına yaşadığı yere gidip gelmeye başlar sık sık.Catarina’yı ağır yaralı bir biçimde hastaneye götürdükleri bir gün Rasario’da soluğu hastanede alır.Catarina kan kaybetmekte fakat müdahale etmesi için beklenen doktor bir türlü ortalarda görünmemektedir.Bir süre sonra bağrışmalar arasında doktor gelir,sedyede yatan Catarina’nın nabzına bakar ve gayet olağan ve oldukça umursamaz bir tavır içinde öldüğünü söyler.Gördükleri karşısında öfkesini dizginleyemeyen ve bu durumda sorumluluğun doktora ait olduğunu düşünen Rasario doktoru ayağından vurarak yaralar.İşlediği bu vukuat kendisini bataklık misali günden güne suç dünyasının içine çekecektir.Filmin ilginç bir kurgusu var.Rasario’nun metro yolculuğu sırasında yaşadığı ve kronolojik olarak her zaman birbirini izlemeyen geri dönüşler görüyoruz. Özellikle Rasario rolünde Gianluca Di Gennaro’nun oyunculuğu oldukça iyi.Başta da söylediğim gibi çocukların bir şekilde içinde olmak durumunda kaldıkları büyüklerin acımasız koşullarındaki bocalamaları,çabaları,yaşanmışlıkları anlatılıyor.Elbette İtalya’ya özgü bir durum değil ve dünya üzerinde her yerde,belki yaşadığımız şehrin arka mahallelerinde benzer hikayeler yaşanmakta.Yaşanan ahlaki bunalımlarla özellikle bizden sonraki nesiller için daha da içinden çıkılamaz bir hale gelen dünyamıza;çocukları işaret ederek yüz yüze oldukları,olduğumuz durumu cesur ve oldukça gerçekçi bir biçimde irdeleyen bir film A Certi Bambini.Ama işin asıl dramatik tarafı çocuklar bir süre sonra yaşadıkları bu hayatı kanıksamakta ve etraflarında olanlar hatta işledikleri onca suç onlara oldukça doğal gelmektedir.Yoksa az önce hiç tanımadığı bir adam öldürmüş bir çocuğun hiçbir şey olmamış gibi kısa bir süre sonra futbol oynaması başka türlü nasıl açıklanabilir ki.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder