Büyük usta Angelopulos aramızdan göçüp gitti. Oysa biz ona ne çok alışmıştık. Gayri kim anlatır bize o efsanevi resim kareleriyle insanlık manzaralarının içimize işleyen mahzun hallerini. Kim fısıldar kulağımıza “sen insansın” diye. Kaybetmeyi aklımızın ucundan bile geçirmediğimiz bir anda usta bize elveda dedi. Hem de öylesine basit ve ucuz bir biçimde ki. Sevgimizi kalbimize gömüyoruz. O sınırları ortadan kaldıran hepimize aslında kendimizi anlatan evrensel bir barış elçisi, bir modern çağ ozanıydı. Neden iyiler hep erkenden göçüp gider ki? Eleni Karaindru o eşsiz güzellikteki müziklerini kim için besteleyecek artık. Acep o da bir eksiklik hissetmiş midir bu gidişin ardından. Siste Manzaralar olarak Türkçe’ye çevirebileceğimiz filmimiz hiç tanımadıkları, hiç görmedikleri ama annelerinden Almanya’da yaşadığını duydukları babalarını bulmak üzere uzun bir yolculuğa çıkan küçük yaştaki bir abla ve bir erkek kardeşin hikayesini anlatıyor bize. Öyle bir hikaye ki bu, iki küçük çocuğun böyle bir hikaye yazabileceğine inanamıyorsunuz. Bu hikaye bir yerde bu iki küçüğün varlık sebebi olmuş belli ki. Babalarını bulmak kendi varlıklarının bir kanıtı olacaktır sanki. Daha hayat karşısında emeklemeye bile başlamamış iki küçük yüreğin bir anda hayat koşusunun içinde kendilerini bulmalarının öyküsü. Bu yolculuk onları büyütecektir. Çocukluklarının masumiyetini hayat karşısında korumak öylesine zordur ki. Ama o birbirine sımsıkı bağlı eller hiç kopmaz, hiç ayrılmaz birbirinden. Küçük Alexandre’ ın bir lokantaya giderek aç olduğunu söylemesi. Sonra karnını doyurmak için orada yaşadıkları, tam o sırada içeri giren kemancının çaldığı müzik. Hepsi bu görsel şölenin unutulmaz birer parçası olmuş. İnsan psikolojisini filmlerinde böylesine duru ve yalın aktarabilen başka çok fazla sinemacı yok yazık ki. Ondan böylesine hüzünlenmem bu erken ayrılık karşısında. Acep gözümüze böylesine basit gelip aslında bizler için çok önemli olan bu hikayeleri usta kadar güzel anlatan biri daha çıkacak mı ki?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder